monogamia

Tak mocno osobiście rozkminiam teraz...

Mam wrażenie że monogamia w klimacie to fetysz.

Nie mówię, że to źle. Absolutnie nie potępiam żadnej pary, która postawiła na otwartość i czerpie z tego. Zdaję sobie sprawę, że wiele par monogamia zwyczajnie blokuje, stąd poszukiwanie nowych możliwości. Doznań. Otworzenie umysłu i pozbycie się blokad. Podziwiam bardzo, zwłaszcza wyzbycia się negatywnych odczuć, obaw, wątpliwości, zazdrości, czy odczuwania wyłączności.

Ja bym jednak chyba tak nie potrafiła. Za duży bagaż uczuć, za duże przywiązanie, nie potrafię inaczej-może dlatego, że to wciąż pierwszy partner i po prostu moje poczucie własności jest dużo bardziej roszczeniowe. Nie potrafię szczerze otworzyć się na możliwości tego typu. Wiem, że będę cierpieć. Nawet nie chcę sprawdzać jak bardzo.

Z Panem doszliśmy do wniosku, że być może nie byłoby tego problemu, gdyby to między nami to była tylko relacja. Zero zobowiązań, choćby w postaci dzieci. Na pewno mieszkanie w domu, nie w bloku. I brak jakichkolwiek przymiotów w stylu małżeństwo. Może wtedy dalibyśmy radę... A przynajmniej dopóki znowu nie weszłyby uczucia.

Nie mam zamiaru ukrywać tego, że mnie zazdrość pali. Żywym ogniem w dodatku. Być może kiedyś się tego pozbędę... Być może.